Rozdział V "Sprawdziany Quidditch'a i list od Albusa"

- Dziś sprawdziany quidditch'a! Silvia, będziesz siedzieć na widowni i mi kibicować?

- Nie... Dziś nie mogę...

- Jak to? Czemu?! Przecież wiedziałaś o tym... prawda?

- Wiedziałam, ale nie mogę, bo ja też będę brała w nich udział!!!

- Serio?! Wow!!! Ale super! A na jaką pozycję chcesz trafić?

- Chciałabym być obrońcą... To moje marzenie od dzieciństwa...

- Rany... Znakomity zespół! Chłopak - szukający, dziewczyna - obrońca, kumpel - pałkarz i jego dziewczyna - ścigająca. Będzie się świetnie grało!

- Nom... Będzie czadowo... o ile się dostanę... Trochę się boję...

- Silvia, nie ma czego! To tylko zabawa!!!

- No nie wiem... Idę coś przekąsić... Tobie też radzę, bo za półtorej godziny mamy te sprawdziany.

- Masz rację. Chodźmy kocie.

Poszliśmy do wielkiej sali, w której był jeden stół dla tych, którzy mieli brać udział w sprawdzianach i tylko oni tam byli. Jedzenie było pycha...

***

Wyszliśmy z Silvią, Bobem i Marią (jego dziewczyną) na błonie i poszliśmy w kierunku boiska. Było tam już dużo chętnych z Ravenclawu, ale nie byliśmy ostatni. Tuż przed sprawdzianem obrońców stało się coś niesamowitego... Pierwszy pocałunek mój i Silvii... Było bosko... Nie wiem czy to przez to, ale Silvia świetnie poradziła sobie na sprawdzianie i to właśnie ona została obrońcą Rav'u. Teraz przyszła kolej na sprawdziany szukających.

- Powodzenia kochanie - powiedziała Silvia i dała mi buziaka.

- Dzięki kocie!

Po kilkunastu minutach wszystko było jasne. Cała nasza czwórka została w drużynie na swoich wymarzonych pozycjach.

- Brawo James! To było świetne! Chyba nikt nigdy nie złapał znicza tak szybko, jak ty!

- Bob, nie przesadzaj! Na pewno nie dorastam mojemu tacie do stóp! Ale jak ty odrzucałeś tłuczki... To było coś godne podziwu!

- Maria też była świetna! Tyle goli strzeliłaś, że aż mi szczęka opadła - powiedział Bob.

- I tak najlepsza była moja przyszła żona, co nie Silvia? Broniłaś lepiej niż ci z szóstego roku, serio!

- Dzięki za komplementy James. A teraz chodźmy na obiad, konam z głodu!

- Dziewczyny, wy idźcie, chcę zamienić słówko z Bobem.

- Okej, tylko nie gadajcie za długo!

Kiedy dziewczęta odeszły, słychać było tylko ich śmiechy! Poczekałem jeszcze chwilkę, a potem powiedziałem do mojego przyjaciela:

- Bob, całowałeś się już z Marią?

- Nie, coś ty... A ty z Silvią?

- Tak... Było super

- O kurczę! Serio?! Jak to jest???

- Zarąbiście stary... Normalnie przeniosłem się w inny świat...

- Ale czad...

Szliśmy w stronę zamku i rozmawialiśmy. Kiedy doszliśmy już do Wielkiej Sali, dziewczyny nadal tam były i plotkowały.

- I co stary, myślisz, że mam ją teraz pocałować?

- Dawaj! Pobiegniemy do nich i w jednym momencie damy im buzi. Co ty na to?

- Ok... Trochę mam stresa...

- Nie łam się Bob! Dawaj, biegniemy!!!

No i stało się. Było super, chociaż wszyscy się na nas dziwnie patrzyli... Bob był w siódmym niebie... Wiedziałem to w jego oczach!

***

Wieczorem, kiedy siedzieliśmy we czwórkę przy kominku, do okna naszego pokoju wspólnego zapukała moja Lossi.

- Lossi! Jesteś wreszcie! Już myślałem, że nawet dziewczyny do mnie nie napiszą!

Wszyscy się śmialiśmy, a ja wziąłem od mojej sowy list i stanąłem jak wryty...

- James, co się stało?

- Nic, po prostu mój brat do mnie napisał... Tego się nie spodziewałem. Chodźcie bliżej to przeczytam.

Siema bracie!

Jak Ci się układa z Silvią? Było już pierwsze cmok-cmok? :D

Nie ważne. Pozdrów ją ode mnie! Muszę Ci o czymś powiedzieć...

Wydaje mi się, że będziemy mieć jeszcze jedno dziecko w domu...

Wczoraj po kolacji... Rodzice myśleli, że już śpię... Ale wyszło

na jaw! Trochę masakra... Nie gadałem jeszcze z tatą, ale jutro może to zrobię...

pozdro - Al

PS: Odpisz jak najszybciej!

Byłem w szoku... Cała reszta chyba też.

- Jak to jeszcze jedno dziecko?! Mi już dwójka rodzeństwa wystarcza!!!

- Nie martw się James, jak coś możesz się do mnie wprowadzić.

- Dzięki Bob, ale mieszkasz na drugim końcu miasta... Za daleko... Idę się przejść... Silvia, idziesz ze mną?

- Jasne! To pa gołąbeczki!

- Pa - powiedzieli Bob i Maria

Wyszliśmy na korytarz. Poszliśmy do chatki Hagrida. Zapukałem i otworzył mi od razu.

- Kim wy cholibka jesteście?! I co tu robicie tak późno?

- Spokojnie, Hagrid, możemy wejść?

- No dobra, wchodźcie, ale z kim ja w ogóle gadam, co?

- Jestem James. Syn Harry'ego Potter'a. Podobno byliście kumplami?

- O rany! Faktycznie. Klon Harry'ego! Byliśmy byliśmy. A ty to kto? - zwrócił się do mojej dziewczyny.

- Jestem Silvia i jestem dziewczyną James'a. Miło mi poznać.

- Hagrid, słyszałem od taty, że masz jakiegoś Hardodzioba, czy coś takiego. Moglibyśmy go poznać?

- Jasne, chodźcie!

Hagrid pozwolił nam nawet wsiąść na Dziobka, który co i raz wzbijał się wysoko w powietrze. Na pożegnanie powiedziałem Hagridowi:

- Hagrid, wiesz że tata i mama chcą mieć czwarte dziecko?

- O cholibka... No to będzie dużo Potterów w Hogwarcie!

Zaśmialiśmy się i poszliśmy do naszego dormitorium. Daliśmy sobie buzi na dobranoc, bo w pokoju wspólnym już nikogo nie było, i poszliśmy spać.

Tym razem rozdział jest dłuższy niż zwykle. Mam nadzieję, że będzie coraz więcej czytelników. :3